Magisch is het ,
Het vormen en vervolgens afbakken van klei, een van de oudste methodes in het maken van gebruiksobjecten.
Ik beheers veel materialen en manieren om ze te bewerken, Keramiek is een geval apart. Het voelt zo krachtig, het proces is kostbaar en het resultaat voelt alsof je steen hebt gemaakt. het object is hard, bestendig tegen water, Permanent, blijvend voor hier en voor altijd mits, ja mits je in gebruik bewust bent van het fenomenale contrast met de kwetsbaarheid. En ja hoe voorzichtig ook één moment van onoplettendheid. Het is niet voor niets dat de mens al eeuwen zo’n sterke binding voelt met zijn favoriete keramische objecten, in schil contrast met hoe onze maatschappij consumeert.
Japanners zijn helden in dit vak, zoals geen ander volk waarderen ze de aandacht en vakmanschap die het vergt en weten ze het toeval als geen ander te omarmen, nooit wetend of en hoe het stuk uit de oven tevoorschijn zal komen.
Een spel met de textuur van klei, vrijheid maar ook perfectie van vorm.
Ik maak stukken “toegepaste” kunst, en zoals vele keramisten je zullen kunnen vertellen verkoop je ze altijd met tegenzin,
Dit was m’n eerste, “SUM OF MY DAYS” 60 kg keramiek gevormd als de acht+ jaar waarin ik er in gestolen momentjes aan werkte. De kern als de garantie van continuïteit in het leven, de kam als de beleving, fluïde, veranderend als elke losse dag en dan toch weer terug op het pad.
Corona bracht me wat extra vrij tijd voor een aantal tegeltableaus, als de apothekerskast van vroeger, de eerste hangt nog bij mij thuis met allerlei stukjes natuur die ik langs mijn pad verzamel. De tinten roze wou ik als een Japanse kers in rijke variatie van schakering. Vers uit de oven leken de kleuren mislukt, te vlets maar samen geplakt en gevoegd bleken ze precies zoals ik ze had gewild.
Er zijn nog drie tableaus op voorraad, de tegels nog te glazuren met kleur op aanvraag.
Een vormstudie voor een stoel gevangen in keramiek, een gift als kennismaking met een aantal Italiaanse meubelhuizen . 2016
Work-in-progress, een set schalen als bloembladeren voor rond een bronzen stam. Schalen van dit formaat en vorm zijn een prachtige en steile learning curve. Dik vanaf de rand van de kom voor de ophanging en steeds dunner uitlopend naar de vlakke rand, voordat je keramiek bakt is het extreem kwetsbaar, en ik heb veertien stuks gegoten om er zes heel uit de oven te krijgen, zo kan keramiek voelen als een missie op zich maar resultaat werkt verslavend. Dit soort werk heeft een sterk meditatief karakter, misschien is dat waarom.
